Projects
Festiwal NOSTALGIA to nowatorski projekt muzyczny. Jego głównym celem jest przedstawianie polskiej publiczności współczesnego kręgu wrażliwych artystów, w większości skupionych wokół wytwórni ECM Records. Muzyka, którą tworzą, sięga do ich narodowych korzeni (m.in. Armenia, Estonia, Ukraina, Rosja) i płynnie łączy je z motywami współczesnymi, dając tym samym nową, światową jakość.
Muzyka NOSTALGII zrodzona jest z tęsknoty. Urzeka swą głębią. To sztuka prawdziwa, wyrafinowana, a przy tym nie przeznaczona tylko dla muzycznych koneserów. Jest symbolicznym spotkaniem wielu tradycji; niezwykłą próbą pogłębienia więzi oraz zrozumienia różnic we współczesnym świecie. Festiwal wpisuje się w dialog pozornie odległych świadomości i kultur, poszerzając horyzonty odbiorców i ucząc ich czegoś o nich samych.
Dotychczas na festiwalu gościliśmy takie znakomitości świata muzyki współczesnej jak: Tigran Mansurian, Kim Kashkashian, Robyn Schulkovsky, Anja Lechner czy Eleni Karaindrou (2007), Valentin Silvestrov, The Hilliard Ensemble, Holger Lampson, Alan Newcombe, Simon Jaunin, czy Agata Zubel (2009), The Hilliard Ensemble (2010), Erkki-Sven Tuur, Helena Tulve, Marcin Masecki (2011), The Gurdjieff Folk Instruments Ensemble, Piotr Orzechowski (2012). Program dotychczasowych edycji zbudowany był wokół kompozycji Arvo Parta, Tigrana Mansuriana, Valentina Silvestrova, Salvatore Sciarrino i Carlo Gesualdo, Jana Sebastiana Bacha, Erkki-Svena Tuura, Griegorija I. Gurdżijewa.
Już po pierwszej edycji festiwalu wytwórnia ECM Records uznała NOSTALGIĘ za wydarzenie bezprecedensowe, czego potwierdzeniem jest nagranie przez Manfreda Eichera na jednej z najnowszych płyt wydanych przez ECM, dwóch utworów, które polską prapremierę miały na Nostalgii 2007.
Od 2012 roku Malta Festival Poznań jest członkiem sieci House on Fire. To pięcioletni projekt polegający na współpracy pomiędzy dziesięcioma europejskimi instytucjami kultury. Jego głównym celem jest wspieranie artystów, którzy poprzez swoją sztukę zabierają głos w publicznej debacie na temat aktualnych problemów społecznych, kulturalnych i ekonomicznych nurtujących europejskie społeczności. Sieć koprodukuje nowe spektakle oraz organizuje interdyscyplinarne wydarzenia tematyczne podejmujące istotne zagadnienia, takie jak: różnorodność kulturowa, związki ekonomii i polityki ze sztuką, Stany Zjednoczone Europy, jednostka wobec wspólnoty. HoF jest platformą stymulującą rozwój nowej estetyki i języków artystycznych oraz spotkania zarówno praktyków, jak i teoretyków sztuki: reżyserów teatralnych, choreografów, dramaturgów, artystów wizualnych, filozofów, naukowców, krytyków i kuratorów z całej Europy.
Członkowie HoF: LIFT (Londyn), HAU (Berlin), Kaaitheater (Bruksela), BRuT (Wiedeń), Archa Theatre (Praga), Teatro Maria Matos (Lizbona), Frascati (Amsterdam), Malta Festival (Poznań), Théâtre Garonne (Tuluza), BIT (Bergen).
House on Fire jest współfinansowany przez Unię Europejską w ramach programu Kultura, który trwa od 1 czerwca 2012 do 31 maja 2017.
W ramach Idiomu: człowiek – maszyna / oh man, oh machine podczas Malta Festival Poznań 2013 zaprezentowaliśmy koprodukcję House on Fire i Malta Festival Poznań The Pyre, w reżyserii Gisèle Vienne. Była to trzecia prezentacja twórczości tej artystki w historii Malty (wcześniej, w 2011 roku pokazała w Poznaniu Jerk oraz I apologize). W programie tej edycji Festiwalu znalazła się także produkcja jednej z najważniejszych europejskich choreografek – Meg Stuart i jej zespołu Damanged Goods Built to Last oraz Nora w reżyserii belgijskiego zespołu TG Stan, która znalazła się wśród 10 najlepszych flamandzkich spektakli 2013 roku. Ponadto podczas Malta Festival Poznań 2013 odbyło się spotkanie członków sieci HoF.
W roku 2014 House on Fire był obecny na Malcie w postaci projektu WOE w reżyserii pracującej w Amsterdamie Edit Kaldor, uznawanej przez krytyków za odrębny, oryginalny głos w europejskim teatrze.
Z okazji idiomu Nowy Ład Światowy / New World Order zostały zaprezentowane m.in. dwa projekty realizowane w ramach programu House on Fire: Inwentarz bezsilności w reżyserii Edit Kaldor oraz kolejny projekt site-specific House Visit Europe w wykonaniu berlińskiej grupy Rimini Protokoll pod okiem Stefana Kaegiego.
W 2017 roku Kate McIntosh i Laurenta Chétouane’a zaprezentują spektakle „In Many Hands” oraz „Khaos”.
Archiwum wizualne jest otwartą bazą zasobów badań kultury wykorzystujących materiały wizualne do rozpoznania, opisu, analizy, wzbudzenia wyobraźni czytelników, widzów i zainteresowania zjawiskami kulturowymi rozmaitych publiczności (uczestników kultury, władz publicznych, instytucji kultury, firm itd.).
Archiwum Wizualne powstało w ramach projektu „Zobacz kulturę. Archiwum materiałów wizualnych z badań nad kulturą w Polsce” realizowanego przez Fundację Malta, Fundację Międzymiastowa oraz Instytut Socjologii UAM w Poznaniu w ramach programu Obserwatorium Kultury, który finansowany jest przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Zobacz archiwumwizualne.pl
Każda instytucja, której istnienie w dużej mierze uzasadnia publiczność, stara się zrozumieć jaka ona jest, ocenić liczbę uczestników, ale głównie ich nastroje. Dlatego od 2009 roku, we współpracy z Instytutem Socjologii UAM przyglądamy się naszym widzom. Z entuzjazmem też przyjęliśmy zaproszenie do projektu badawczego Tworzenie kultury – badanie uczestnictwa w kulturze, dla którego Malta Festival Poznań, ale przede wszystkim maltańska publiczność stały się przedmiotem badań w 2011 i 2012 roku. Co ciekawe projekt został pomyślany tak, aby nie tylko zdiagnozować publiczność konkretnego wydarzenia kulturalnego, ale przede wszystkim, przedstawić bardziej demokratyczne i obywatelskie pojęcie uczestnictwa w kulturze, dostosowane do dzisiejszych realiów technologicznych oraz społecznych, i zaproponować metodologię badań tak rozumianego uczestnictwo w kulturze.
„Uczestnictwo w kulturze nie jest tylko sytuacją wyjątkową, która wymaga, aby wyciągnąć z szafy najlepszą koszulę i założyć najbardziej eleganckie buty. Uczestnictwo w kulturze jest sprawą codzienną, a pod tym pojęciem kryją się zbiory relacji łączące ze sobą wiedzę, normy, znaczenia, obiekty materialne i ludzi.” – piszą w swoich założeniach badacze.
Większość projektów ewaluacyjnych opiera się na ilościowej logice oceny. Badacze przygotowali szereg niestandardowych metod badawczych. Udowodnili, że metody wizualne (dzienniki wizualne, mapy zdarzeń, wywiad wspomagany fotografią) oraz metody uspołeczniające (warsztaty, gra karciana) są równoważne do tradycyjnych metod badawczych (jakościowych i ilościowych) i odpowiednie do dokonywania ewaluacji wydarzeń kulturalnych. Dzięki nim Fundacja Malta mogła zobaczyć jak festiwalowa publiczność odbiera i używa treści kulturowych, także cieleśnie i zmysłowo, jak na ich podstawie wytwarza nowe treści i przekazuje je w świat, jak festiwal staje się częścią życia widzów, a wydarzenia tworzą węzły sieci społecznych.
Zrealizowanych zostało łącznie sześć projektów badawczych, z których część miała charakter edukacyjny i uspołeczniający. Uczestnicy projektu zostali zaproszeni m.in. do przyglądania się życiu festiwalowemu z kamerą w dłoni, na spacer po swej dzielnicy z dyktafonem i aparatem fotograficznym, do obejrzenia spektakli i dyskutowania o nich, na warsztaty fotograficzne, czy do wspólnego zaprojektowania idealnego festiwalu.
Projekt był zatem interesujący także dla samych badanych. Dzięki metodom partycypacyjnym badania stawały się dla nich kolejnym maltańskim wydarzeniem, ale też urefleksyjniały ich uczestnictwo w Festiwalu. Każdy z nich musiał zadać sobie szereg pytań, choćby: co znaczy dla mnie „być na Malcie”, z kim i dlaczego uczestniczę w poszczególnych wydarzeniach, jak z nich korzystam, jakie działania dodatkowe podejmuję?
Projekt Tworzenie kultury ma charakter otwarty. Współcześnie coraz bardziej popularna staje się fraza „dobre praktyki”. Taką praktyką jest współpraca wielu instytucji (w tym projekcie: Fundacja UAM, Instytut Socjologii UAM, Fundacja Malta, KuratorArt), ale przede wszystkim, dzielenie się wiedzą. Wyniki badań dostępne są na stronie internetowej: www.tworzeniekultury.pl. Z zaproponowanych narzędzi badawczych, metodologii, rezultatów badań, wskaźników, koncepcji korzystać mogą wszystkie instytucje zainteresowane tym, jak ludzie uczestniczą w kulturze.
Projekt powstał przy wsparciu Narodowego Centrum Kultury w ramach programu Obserwatorium Kultury (www.obserwatoriumkultury.nck.pl).
Mauro Pallotta, tworzący pod pseudonimem Maupal, to jeden z najciekawszych twórców włoskiego streetartu. Jesienią 2017 roku artysta przyjechał do Poznania na zaproszenie radnych i w ciągu tygodnia stworzył unikatowy mural przy ul. Nowowiejskiego. Fundacja Malta została zaproszona do opieki nad projektem.
Maupal od kilku lat komentuje aktualne kwestie społeczno-polityczne tworząc murale. Największą sławę przyniosły artyście obrazy z wizerunkiem papieża Franciszka. Pierwszy portret, namalowany i naklejony na jednym z murów w Rzymie w 2014 roku, przedstawia papieża lecącego w pozie Supermana.
Wizyta Mauro Pallotty stała się pretekstem do zorganizowania spaceru szlakiem murali Starego Miasta w Poznaniu, które poprowadziła Anna Adamowicz, jedna z organizatorek festiwalu murali Outer Spaces. Spacer zakończył się spotkaniem z Mauro Pallottą w Fundacji Malta, gdzie można było skonfrontować swoje odczucia względem muralu wspólnie z artystą.
– To moja największa praca w życiu. Cieszę się, że mogłem ją zrealizować tu, w Poznaniu. To miasto wyjątkowe na kulturalnej mapie Polski, bardzo otwarte i różnorodne. Nadałem pracy tytuł “The Thin Wire”. Lina, którą kobieta zszywa rozdartą flagę jest bardzo cienka, może się w każdej chwili zerwać. Trzeba wiele energii i determinacji, ale też wrażliwości, by udało się połączyć to, co dziś podzielone. Wierzę, że właśnie dzięki sile kobiet to jest możliwe. Dostrzegam wiele analogii między Włochami a Polską, sytuacja kobiet jest dla mnie bardzo ważna. Wiele osób pytało mnie, dlaczego czerwona część flagi dominuje na muralu. Chciałem nadać jej jeszcze jedno znaczenie. Dzięki temu zabiegowi przypomina kurtynę teatralną. Wiele się za nią kryje, a co dokładnie, to już zostawiam Państwu do interpretacji – Mauro Pallotta.
Park(ing) Day odbywa się co roku w trzeci piątek września, kiedy mieszkańcy miast na całym świecie przekształcają miejsca parkingowe w przestrzeń przyjazną człowiekowi. Ta pacyfistyczna manifestacja ma pokazywać, że w przestrzeni publicznej najważniejsi są ludzie.
Generator Malta i poznański oddział SARP są organizatorami poznańskiej odsłony Park(ing) Day od 2013 roku. W warsztatach i spotkaniach uczestniczą także poznańskie pracownie architektoniczne. W latach 2013-2014 zmienialiśmy oblicze parkingu przy placu Kolegiackim, a w 2015 roku parkingu na al. Marcinkowskiego. Skala wydarzenia zmieniła się w dwa lata temu, kiedy do współpracy zaprosiliśmy poznańskie instytucje kultury oraz właścicieli kawiarni, cukierni, restauracji. Park(ing) Day wyszedł na ulice i chodniki całego Poznania.
W 2017 roku Malta Festival Poznań po raz piąty zorganizowała poznańską edycję Park(ing) Day w ramach międzynarodowego Tygodnia Zrównoważonego Transportu.
Piąta edycja Park(ing) Day Poznań odbyła się 16 września. Rokrocznie jest to uliczne święto w mieście, podczas którego zamieniamy miejsca parkingowe w kawiarnie, czytelnie, piekarnie, kino, teatr czy miejsca koncertowe.
Na ul. Za Bramką, między ulicą Wszystkich Świętych a placem Kolegiackim, przy niedawno wybudowanym parkingu podziemnym, powstał 80-metrowy Pas Kultury, który został zaanimowany razem z Teatrem Ósmego Dnia, Muzeum Narodowym, Teatrem Polskim, Kinem Muza, „Gazetą Wyborczą”, Rowerowym Poznaniem, restauracją Dobra i Wino, Bike Café oraz Wydawnictwem Miejskim. W programie znalazły się m.in.: uliczne śniadanie, rodzinne warsztaty (pieczenie chleba, malowanie twarzy, gry miejskie), kinowe plakatobranie, kiermasz książek, zwiedzenie budynku Za Bramką wraz ze studiem architektonicznym Ultra Architects, performatywne czytanie „Głodu” Martina Caparrósa i gitarowy koncert The Roadhouse.
Na finał zeszliśmy do podziemi, gdzie na poziomie -3 parkingu Za Bramką pokazaliśmy dokument „Kto Cię uczył jeździć?” w reżyserii Andrea Thiele.
W całym mieście kilkadziesiąt knajpek, kawiarni czy cukierni włączyło się we wspólne świętowanie. Na co dzień niedostępne miejsca parkingowe, zostały zamienione w lokale na powietrzu.
Szkoła Widza jest całorocznym projektem z zakresu edukacji kulturowej, zaprogramowanym w oparciu o wieloletnie doświadczenie Fundacji Malta. To zaproszenie do przekroczenia tradycyjnego, hierarchicznego podziału na aktywnego nadawcę – artystę, eksperta, który jest tłumaczem sztuki oraz biernego odbiorcę – widza, który ma tę sztukę przyjąć i zrozumieć.
Poprzez działania aktywnie włączające uczestników we współtworzenie zjawisk artystyczno-społecznych, chcemy stworzyć platformę rozumienia sztuk performatywnych, sztuki społecznie zaangażowanej oraz mechanizmów funkcjonowania miasta jako sieci relacji. W 2016 roku odbyła się pierwsza edycja programu edukacyjnego dedykowanego młodzieży, dzieciom oraz studentom i absolwentom.
MALTA. TROPY
Malta. Tropy jest szczególnym programem dla gimnazjalistów i licealistów, który powstał w ramach Szkoły Widza. Chcieliśmy przybliżyć młodym ludziom sztukę teatru z odpowiednim wprowadzeniem merytorycznym oraz wywołać dyskusję na temat teatru oraz istotnych kwestii społecznych, politycznych i światopoglądowych. Podczas projektu Malta: Tropy udostępniliśmy młodym ludziom platformę do swobodnej wypowiedzi, ucząc tym samym umiejętności spokojnego, kompetentnego dyskutowania w grupie, dzięki temu mogliśmy poznać formułowane przez nich myśli i wnioski. Podczas Malta Festival Poznań 2016 przeprowadziliśmy warsztaty zbudowane wokół metody konwersacji kuratorki idiomu – holenderskiej artystki Lotte van den Berg, dla której szczególnie istotnym konstruktem jest rozmowa.
WOLNO DZIECIOM W MIEŚCIE
„Wolno Dzieciom w mieście” to zaproszenie do działań w przestrzeniach, w których dzieciom wolno doświadczać samodzielności, współdziałania, współkreowania rzeczywistości, nie pozbawiając ich frajdy z bycia dzieckiem. Od 2013 roku, wspólnie ze społecznością lokalną, Fundacja Malta prowadzi dwa ogrody społecznościowe – na Wildzie i na Łazarzu.
W 2016 roku dzieciaki z Łazarza postanowiły założyć Teatr Kolektyw, w którym starszaki (7-11 lat) przygotowywały spektakle dla młodszego rodzeństwa, sąsiadek i sąsiadów. Do pracy z Teatrem Kolektyw zaprosiliśmy Agnieszkę Dubilewicz i Huberta Kożuchowskiego, aktorów współpracujących m.in. z Teatrem Porywacze Ciał.
W Ogrodzie Wilda dzieci poznawały dzielnicę i jej mieszkańców poprzez medium filmowe. Podczas warsztatów, pod okiem filmowców: Kamila Wnuka i Joanny Wrzos, testowały różne urządzenia z funkcją „wideo”, poznawały ich możliwości techniczne, by za ich pomocą opowiadać lokalne historie, w formie jednominutowych filmów.
AKADEMIA MIASTA. PROTOTYP
Animacja, miasto i nowe media były tematami pierwszej edycji Akademii Miasta, która miała miejsce w 2016 roku. Przez 5 weekendów grupa 25 uczestników i uczestniczek spotykała się z artystami, animatorami i badaczami z Poznania i innych miast Polski oraz z Holandii i Danii.
Każdy weekend Akademii był zorganizowany wokół innego tematu, nad którym pracowaliśmy podczas praktycznych warsztatów, pokazów filmowych, spacerów oraz seminariów z lokalnymi artystami i aktywistami. Holender Hans Venhuizen zaprezentował autorską metodę planowania przestrzennego, edukatorki z Towarzystwa Inicjatyw Twórczych „ę” opowiedziały jak prowadzić badania potrzeb i problemów lokalnej społeczności, a członkinie Medialab Katowice nauczyły wykorzystywania nowych mediów i baz danych do badania i tworzenia nowych narracji w miastach.
Akademię zamknęły warsztaty z artystami z Bureau Detours, duńskiej grupy łączącej sztukę, projektowanie, architekturę i urbanistykę, której kluczowym dążeniem jest inspirowanie ludzi w każdym wieku do nawiązywania więzi z ich miastem i sąsiadami. Gośćmi spotkań seminaryjnych byli przedstawiciele i przedstawicielki: Fundacji Dzielnico, Atelier Starzak Strebicki, Ulepsz Poznań, Otwartej Strefy Kultury i Urzędu Miasta Poznania.
W 2017 roku odbyła się druga edycja Szkoły Widza. Zrealizowaliśmy w jej ramach trzy projekty dedykowane trzem różnym grupom odbiorców:
SZTUCZKI PUBLICZNE
Sztuczki Publiczne były udaną próbą stworzenia przestrzeni dla dialogu między mieszkańcami osiedla Lecha a jego najmłodszymi bywalcami – służyły temu różne projekty artystyczne, które reinterpretowaliśmy i wprowadzaliśmy w życie z dziećmi ze świetlicy prowadzonej przez stowarzyszenie Amici.
Przeprowadziliśmy 2-miesięczny cykl warsztatów, podczas których wspólnie z młodymi uczestnikami zrekonstruowaliśmy 3 projekty. Do zabawy zaprosiliśmy grupę około 15-20 dzieci w wieku 8-15 lat. Warsztaty poprowadziła para artystek i animatorek: Zofia Małkowicz i Elżbieta Niewiadomska.
Zaczęliśmy od wyostrzenia wzroku na przestrzeń osiedla: obiekty, miejsca, detale, które ją współtworzą, ich kolory i fakturę. Bawiliśmy się w jej upiększanie poprzez niewielkie, anonimowe, wywołujące uśmiech, ingerencje z modeliny. Inspiracją był projekt „Biżuteria dla miasta” warszawskiej artystki NeSpoon. Rekonstrukcją projektu „Żywopłot” Izabeli Rutkowskiej zapoczątkowaliśmy sztuczki zachęcające mieszkańców do współuczestnictwa. Zaprosiliśmy dzieci do rozmowy o ich dzielnicy, z przypadkowo napotkanymi osobami. Przebrani za tuje, formułując ludzki żywopłot, zagradzali przechodniom drogę, by zapytać o modę na stawianie płotów. Finałem „Sztuczek…” była interpretacja słynnego projektu Pawła Althamera „Bródno 2000”. Za pomocą ledowych lampek, na terenie boiska, widocznego z większości okien os. Lecha, uczestnicy wyświetlili wielki napis „Przyjaźń”. Do akcji zaprosili swoich sąsiadów, rozwieszając na klatkach schodowych własnoręcznie przygotowane plakaty.
PO PROSTU SKANDAL
Przyglądając się skandalom, które co rusz wybuchają w świecie kultury, wydaje się, że współczesną sztukę tworzą same „nowe pomysły i wynalazki”, oburzające dzieła geniuszy. „Po prostu skandal” to trzy otwarte seminaria dr Doroty Semenowicz, które skierowane były do studentów i doktorantów oraz tych, których interesują teoretyczne zagadnienia sztuki.
W ramach cyklu odbyły się trzy wykłady: „Etos awangardy”, „Skandal jako wydarzenie społeczne” oraz „Skandal uwewnętrzniony”. Na pierwszym spotkaniu omówione zostały przykłady spektakli „Apocalypsis cum figuris”, „Golgota Picnic” i „Klątwa” odpowiadając na pytanie, jakie przeobrażenia w obrębie sztuki i społeczeństwa skandal ujawnia w Polsce, a jakie w innych kontekstach kulturowych. Drugie spotkanie poświęcone było twórczości Jana Lauwersa, belgijskiego lidera kolektywu Needcompany oraz Romea Castellucciego, jednego z najważniejszych współczesnych reżyserów teatralnych. Ostatni wykład był podsumowaniem cyklu i przyjął formę rozmowy z uczestnikami. Skandal omawiany był nie tylko z perspektywy teatralnej, ale także literackiej.
AKADEMIA MIASTA. BLOKOWISKA
Akademia Miasta to projekt edukacyjno-artystyczny dla artystów, animatorek, architektów i innych osób chcących aktywnie działać w miastach; laboratorium, w którym podstawowymi składnikami eksperymentów są sztuka, architektura i partycypacja. Jedną z głównych misji projektu jest na nowo uspołecznić przestrzeń publiczną, która przez komercjalizację, procesy grodzenia, prywatyzację coraz bardziej zatraca swą podstawową funkcję wymiany oraz spotkań różnych ludzi i sposobów myślenia.
Edycja 2017 była poświęcona osiedlom z wielkiej płyty. Przyglądaliśmy się ich społecznościom, eksplorowaliśmy budynki i miejsca publiczne oraz badaliśmy jak architektura i historia wpływają na dzisiejszych lokatorów. Uczyliśmy się jakimi narzędziami w tych miejscach działać, aby spotykać ze sobą mieszkańców oraz wprowadzić ludzki wymiar w te olbrzymie przestrzenie.
Efektem trzymiesięcznej pracy uczestników i uczestniczek są cztery projekty miejskich działań społeczno-artystycznych, dedykowane osiedlu Piastowskiemu. Nowością tej edycji Akademii była stała opieka merytoryczna ekspertki ds. animacji kulturowej nad projektami i procesem grupowym.
W ramach Akademii Miasta zorganizowaliśmy poznańską premierę „Bloków” – pełnometrażowego dokumentu autorstwa Konrada Królikowskiego i Marty Zabłockiej, poświęconego budownictwu mieszkaniowemu w Polsce od roku 1956 do współczesności. Składają się na niego wywiady z architektami – twórcami znanych polskich osiedli, lokatorami i historykami. Film zobaczyło ok. 200 osób. Prawie wszyscy widzowie zostali również na panelu dyskusyjnym, z udziałem reżysera i scenarzystki. Spotkanie poprowadził Jakub Głaz, znany krytyk architektury i publicysta.
Najważniejszym elementem kursu były warsztaty z badaczami, architektami i artystami, doświadczonymi w pracy na blokowiskach. Członkowie Centrum Praktyk Edukacyjnych przedstawili proste metody diagnozy potrzeb lokalnych, artysta Arek Pasożyt i kurator Marcin Zalewski zaprosili uczestników do zaprojektowania i zrealizowania akcji integrującej mieszkańców osiedla. W ramach „Nici porozumienia” powstała ogromna kolorowa pajęczyna rozciągająca się między 20 mieszkaniami dwóch usytuowanych naprzeciwko siebie bloków. Z Fundacją “Na Miejscu” uczestnicy testowali narzędzia do badania aktywności mieszkańców w przestrzeni kolektywnej osiedla, w okresie jesienno-zimowym, a także tworzyli prototypy rozwiązań architektonicznych i animacyjnych na tę porę roku. Uzupełnieniem warsztatów były spotkania: z Jolą Starzak i Dawidem Strębickim, architektami badającymi życie między blokami; Sylwią Czubałą i Kingą Mistrzak, artystkami tworzącymi projekt „Bloki Animacji” oraz przedstawicielami placówek, funkcjonujących na terenie osiedla Piastowskiego.
