Daty
01.07 / 19:00
Daty
01.07 / 19:00
Miejsce
Czas
35
Język
bez słów / без слів
Realizacja
Koncepcja, reżyseria: Marcela Levi, Lucía Russo, występuje, współtworzy: Tamires Costa, współpraca artystyczna: Ícaro dos Passos Gaya, reżyseria światła: Tabatta Martins, Catalina Fernández, kostiumy: Marcela Levi, Lucía Russo, fotografia: Paula Kossatz, Marcela Levi , produkcja: Improvável Produções, koprodukcja, dystrybucja: Something Great
***UA***
Концепція, режисура: Марсела Леві, Люція Руссо, виступає, співтворить: Тамірез Коста, мистецька співпраця: Ікаро дос Пассос Ґая, режисура світла: Табатта Мартінс, Каталіна Фернандез, костюми: Масела Леві, Люція Руссо, фотографія: Паула Коссац, Марсела Леві, продакшен: Improvável Produções, корподукція, дистрибуція: Something Great
Spektakl zderza publiczność zarówno z historycznymi, jak i obecnymi stereotypami na temat ciał czarnych tancerzy. Twórczynie odwołują się do burleski, muzycznych i tanecznych popisów, gagów, rozbijając tradycyjne kody przez nadmierne ich ucieleśnienie: wyłupiaste oczy, szalone tańce, zniekształcone uśmiechy i wystające białe zęby. Nawiązują do praktyki blackface w Stanach Zjednoczonych, występów Josephine Baker, hipnotyzujących i władczych ruchów Niny Simone czy wirtuozerii Michaela Jacksona. Kolejne tożsamości nakładają się na siebie – tancerka Tamires Costa je zapożycza, podkrada, zawłaszcza. Bawiąc się tradycyjnymi wyobrażeniami o wybuchowej sile czarnego ciała, dyskutuje z nimi, podważa je, uwidacznia ich stereotypowość. Tworzy atmosferę jednocześnie bardzo gęstą i przedziwnie czystą.
Marcela Levi pochodzi z Rio de Janeiro w Brazylii, a Lucía Russo z argentyńskiej Patagonii. Artystki współpracują z sobą od 2010 r. W swojej pracy inspirują się różnorodnością kulturową społeczeństw, w których żyją. Ich kreacje są zawsze intensywne w formie i treści. Artystki prezentowały swoje prace na festiwalach i w instytucjach kultury w Europie, Ameryce Południowej i Środkowej.
***UA***
Вистава зіштовхує публіку як з історичними, так і з актуальними стереотипами щодо тіл темношкірих танцівників. Автори вдаються до бурлеску, музичних і танцювальних виступів, ґеґів, розбивають традиційні коди надаючи їм надмірної тілесності: вирячені очі, шалені танці, безформні усмішки і виступаючі білі зуби. Відсилаються до практик blackface у Сполучених Штатах, гіпнотичних і владних рухів Ніни Сімон або Майкла Джексона.